Kontynuując cyklu „Podstawy łuszczycy” ponownie skupiamy się na biologicznym leczeniu łuszczycy. Po raz kolejny przyjrzymy się rodzajom leków biologicznych na łuszczę – tym razem Inhibitorom interleukiny 17, a także Inhibitorom interleukiny 23. Zapraszamy do czytania i komentowania!
Tak jak wspominaliśmy, leki biologiczne to nowoczesne preparaty stosowane w terapii umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy, w tym także łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Poniżej przedstawiono najważniejsze grupy leków biologicznych stosowanych w łuszczycy, poza omówionymi w poprzednim wpisie 1) Inhibitorami TNF-alfa, oraz 2) Inhibitorami interleukiny 12 i 23.
3. Inhibitory interleukiny 17 (IL-17)
Interleukina 17 jest jednym z głównych mediatorów stanu zapalnego w łuszczycy. Blokowanie tej cytokiny prowadzi do szybkiego i wyraźnego ustępowania zmian skórnych.
Przykładowe leki:
- Secukinumab
- Ixekizumab
- Bimekizumab (działa także na IL-17F)
- Brodalumab (antagonista receptora IL-17)
Zastosowanie:
Bardzo skuteczne u pacjentów z łuszczycą plackowatą, również przy oporności na inne formy leczenia. Efekty widoczne często już po kilku tygodniach terapii.
4. Inhibitory interleukiny 23 (IL-23)
Nowsza generacja leków biologicznych, które selektywnie blokują podjednostkę p19 interleukiny 23 – cytokiny kluczowej w utrzymywaniu przewlekłego stanu zapalnego w łuszczycy.
Przykładowe leki:
- Guselkumab
- Risankizumab
- Tildrakizumab
Zastosowanie:
Leki te wykazują bardzo wysoką skuteczność i długotrwałe działanie, z korzystnym profilem bezpieczeństwa. W wielu przypadkach umożliwiają utrzymanie remisji przez wiele miesięcy.
