W kolejnym wpisie na blogu z cyklu „Podstawy łuszczycy” rozwijamy wątek biologicznego leczeniu łuszczycy. Tym razem skupimy się na rodzajach leków biologicznych – Inhibitorach TNF-alfa, oraz Inhibitorach interleukiny 12 i 23. Zapraszamy do czytania i komentowania!
Leki biologiczne to nowoczesne preparaty stosowane w terapii umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy, w tym także łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS). Ich działanie polega na precyzyjnym hamowaniu określonych cząsteczek zapalnych w organizmie, co pozwala skutecznie redukować objawy choroby. W przeciwieństwie do klasycznych leków immunosupresyjnych, leki biologiczne działają celowo, co pozwala ograniczyć działania niepożądane.
Poniżej przedstawiono najważniejsze grupy leków biologicznych stosowanych w łuszczycy.
1. Inhibitory TNF-alfa (czynnik martwicy nowotworów alfa)
Ta grupa leków hamuje działanie TNF-alfa – białka prozapalnego, które odgrywa istotną rolę w patogenezie łuszczycy i ŁZS.
Przykładowe preparaty: Adalimumab, Etanercept, Infliksymab, Certolizumab pegol.
Zastosowanie:
Leczenie umiarkowanej i ciężkiej postaci łuszczycy oraz łuszczycowego zapalenia stawów. Szczególnie skuteczne u pacjentów z nasilonymi zmianami stawowymi.
2. Inhibitory interleukiny 12 i 23 (IL-12/23)
Interleukiny 12 i 23 to cytokiny, które odgrywają kluczową rolę w procesach zapalnych towarzyszących łuszczycy. Ich wspólna podjednostka (p40) jest celem dla leków tej grupy.
Przykładowy lek: Ustekinumab
Zastosowanie:
Skuteczny w leczeniu zmian skórnych oraz objawów stawowych. Działa długofalowo i ma korzystny profil bezpieczeństwa.
Więcej o lekach biologicznych w leczeniu łuszczycy w kolejnych wpisach na blogu.
