W dzisiejszym wpisie z cyklu „Podstawy łuszczycy” kontynuujemy wątek przewagi leków biologicznych nad klasycznym leczeniem łuszczycy. W dzisiejszym wpisie wyjaśnimy temat refundacji leczenia biologicznego łuszczycy w Polsce, wokół którego narosło wiele mitów i niejasności. Zapraszamy do czytania i komentowania!
Zacznijmy może od tego, że leczenie biologiczne łuszczycy jest w Polsce refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) w ramach programów lekowych, głównie: Program B.47 – leczenie umiarkowanej i ciężkiej postaci łuszczycy plackowatej, oraz Program B.35 – leczenie łuszczycowego zapalenia stawów (ŁZS).
Jakie są kryteria kwalifikacji do refundowanego leczenia biologicznego? Decyzję o włączeniu pacjenta do programu podejmuje Zespół Koordynacyjny ds. Leczenia Biologicznego w Łuszczycy Plackowatej. Aby zakwalifikować się do programu refundacyjnego, pacjent musi spełniać określone kryteria:
- Stopień zaawansowania choroby: Wskaźnik PASI (Psoriasis Area and Severity Index) ≥10 oraz DLQI (Dermatology Life Quality Index) ≥10.
- Nieskuteczność wcześniejszych terapii: Brak poprawy po zastosowaniu standardowych metod leczenia, takich jak metotreksat, cyklosporyna czy fototerapia.
- Szczególne lokalizacje zmian: Obszary takie jak skóra owłosiona głowy, twarz, okolice narządów płciowych, dłonie, stopy czy paznokcie.
Jak wygląda procedura kwalifikacji do programu?
- Konsultacja dermatologiczna: Ocena spełnienia kryteriów kwalifikacyjnych.
- Badania diagnostyczne: Morfologia krwi, testy na gruźlicę, wirusowe zapalenie wątroby, próby wątrobowe i nerkowe.
- Złożenie wniosku: Przygotowanie dokumentacji i skierowanie do Zespołu Koordynacyjnego.
- Decyzja o włączeniu do programu: Po pozytywnej ocenie wniosku, pacjent zostaje objęty refundowanym leczeniem biologicznym
Więcej o refundacji leczenia biologicznego w Polsce w kolejnych wpisach na blogu.
